ما اغلب به خودمان این وعده را می دهیم که همه ی کارها باید به طور دقیق و به نحو خوبی به انجام برسند،اما آیا حقیقتا این یک تصور بزرگ نیست؟
ما همیشه عادت داریم که فکرمان به مسایل کوجک متمرکز کنیم و آن مسئله را از آنچه هست بزرگ تر نماییم.فرض کنید راننده ای راه را بر شما ببندد و رفت وآمد خیابان و یا کوچه ای شما در آن هستید به هم بریزد.درست است که این عمل باعث عصبانیت ما میشود اما بهتر است بگذریم این راننده کارش را بکند.گرچه ما در مغزمان فرضیاتی را در مورد وضعیت پیش آمده می سازیم و حتی ممکن است این اتفاق را برای دیگران تعریف کنیم اما اگر خوش بینانه به این موضوع نگاه کنیم به راننده اجازه میدهیم که کارش را انجام دهد؛می تواند برداشت ما این باشد که اگر زودتر راه باز میشد ممکن بود تصادف کنیم!تلاش کنیم به جای عصبانیت به این جور افراد به چشم ترحم نگاه کنیم.به خاطر بیاوریم که قبلا چه قدر به خاطر عجله، زحمت و فشار به خود وارد کرده ایم.
در زندگی روزانه ما خیلی از این اتفاق ها می افتد که باید از آن ها بگذریم.به این ترتیب ملاحظه می کنید که چقدر از این طرز فکر و برخورد با مردم بهره می برید.پس ملاحظه میکنید که اکثر مردم انرژی زیادی به خاطر چیز های کوچک صرف میکنند.آن ها خود را از لمس کردن زیبایی های طبیعت محروم میکنند.وقتی این هدف را دنبال کنید میبینید که هم کمتر انرژی مصرف کرده اید و هم از نظر دیگران مهربان تر و با شخصیت تر بوده اید.
